Κατά την είσοδο των συγγενών των θυμάτων, το κοινό, που είχε κατακλύσει την αίθουσα, ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών κι ενός λεπτού σιγή.

«Τα τελευταία δύο χρόνια και μετά τον άδικο χαμό της κόρης μου αναμετριέμαι καθημερινά με την ενοχή ότι δεν κατάφερα να βοηθήσω το δικό μου παιδί να ζήσει. Δεν κατάφερα να της παρέχω αρκετό οξυγόνο, δεν φρόντισα να αποφύγει την αδιανόητη διαφθορά που της στέρησε τη ζωή και που ακόμα τη βλέπω γύρω μου να απειλεί τη ζωή άλλων. Τόλμησαν να πουν πως θυσιάστηκε. Θυσίες πολιτών στον βωμό ποιου Θεού, ακριβώς; Δεν μας είπαν. Του δικού τους Θεού, του χρήματος που υπηρετούν.