Φυλλάδιο «Καθημερινές εικόνες» – Τεύχος 3/12
(χωρίς συντεταγμένες, χωρίς ακρίβεια, μόνο ατμόσφαιρα)

Μέρα που ξυπνάει με χαμηλό ουρανό.
Στα δυτικά, τα σύννεφα παίζουν κρυφτό με τον ήλιο· όποιος χάσει, στάζει.
Στα νότια, ο αέρας σφυρίζει ένα παλιό τραγούδι που θυμίζει θάλασσα· όσοι τον ακούνε, κλείνουν τα παράθυρα.

Κάπου ανάμεσα σε βουνό και κύμα, μια στάλα νερού γίνεται ποτάμι, μια στάλα φωτός γίνεται αχτίδα.
Η θερμότητα ξυπνάει νωρίς, χασμουριέται, ανεβαίνει σκαλοπάτι-σκαλοπάτι, μετά ξανακοιμάται.

Στα αστικά πεζοδρόμια, οι ομπρέλες ανοίγουν σαν άνθη που δεν ξέρουν αν είναι άνοιξη ή φθινόπωρο.
Στα ορεινά, οι σταγόνες μεταμφιέζονται σε λευκά ψίχουλα, πριν λιώσουν στο πρώτο «γεια».

Οι άνεμοι κρατούν μυστική πυξίδα· άλλοτε φυσούν «από ’κει», άλλοτε «από δω», σπάνια λένε γιατί.
Όποιος προσπαθήσει να τους μετρήσει, μετράει μόνο τη δική του ανάσα.

Τέλος της μέρας: τα σύννεφα σκορπίζουν σαν παρέα που χάνεται στο σκοτάδι.
Μένει μόνο η υγρασία να θυμίζει πως «κάτι συνέβη», χωρίς να δίνει λεπτομέρειες.