Τα τελευταία περίπου 30 χρόνια στην Ελλάδα έχουν χθεί περίπου 250 τετραγωνικά χιλιόμετρα παραλιών, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που ισοδυναμεί με ένα τεράστιο κόστος, ανέφερε στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 ο ακαδημαϊκός και καθηγητής Φυσικών Καταστροφών Πολυτεχνείο Κρήτης, Κώστας Συνολάκης.
Μάλιστα, σημείωσε πως αυτό είναι μόνο και μόνο το οικονομικό κόστος από την απώλεια του εισοδήματος, ενώ το επόμενο κομμάτι είναι, ότι θα υπάρχουν σημεία στην Ελλάδα με κατασκευές κοντά στον αιγιαλό, σε νησιά, στην Πελοπόννησο, σε όλη την Ελλάδα, που θα κινδυνεύσουν.
Η Βουλιαγμένη θα γίνει νησί
«Φανταστείτε ότι ακόμα και μέχρι το 2050 που υπολογίζεται ότι η άνοδος της στάθμης της θάλασσας μπορεί να φτάσει 20 με 30 εκατοστά, σε μερικές παραλίες θα προχωρήσει η ακτογραμμή μέσα, ίσως και μέχρι 30 μέτρα. Εξαρτάται από την κλίση της παραλίας. (…) Καταρχάς, αυτό που θα χαθεί, ίσως και πιο άμεσα, η Βουλιαγμένη, θα γίνει κάποια στιγμή νησί. Αντίστοιχα, μικρά νησάκια τα οποία είναι πολύ κοντά στη στάθμη της θάλασσας, δεν θα υπάρχουν» προσέθεσε ο κ. Συνολάκης. Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό, στην Κρήτη υπήρχε μια παραλία που λεγόταν Καλύβια, η οποία ήταν λίγο έξω από τα Χανιά και εξαφανίστηκε τελείως, γιατί έγιναν τεράστιες αμμοληψίες τη δεκαετία του ’50, για να χτιστεί το αεροδρόμιο της Σούδας, ενώ άλλες παραλίες που έχουν τεράστιο πρόβλημα, είναι στον Πλατανιά στην Κρήτη, που υπάρχει μεγάλο πρόβλημα διάβρωσης.
«Μάλιστα, στη Βουλή διάφοροι δήμοι έκαναν δηλώσεις, ότι άνθρωποι πληρώνουν ΕΝΦΙΑ για γη, η οποία τώρα πλέον είναι υποθαλάσσια. Δεν υπάρχει πλέον, αλλά υπήρχε στα συμβόλαιά τους. Έχουν εξαφανιστεί πάρα πολύ μεγάλες εκτάσεις στα νησιά. Η παραλία, ας πούμε στον Πλατύ Γιαλό, στη Σίφνο, κινδυνεύει. Κάποια στιγμή μπορεί να εξαφανιστεί» συμπλήρωσε. Είμαστε στην «κόκκινη ζώνη» τόνισε καταλήγοντας, γιατί αργήσαμε πάρα πολύ και αργούμε να πάρουμε μέτρα για να σταθεροποιήσουμε τις παραλίες μας.
«Η πιο επιεικής εξήγηση που θα δώσω είναι ότι επειδή στην Ελλάδα δεν είχαμε τεχνογνωσία όσον αφορά την προστασία των παραλιών, αυτό γινόταν από λιμενολόγους, οι οποίοι το μόνο πράγμα που ξέρανε να κάνουν, είναι αυτό που λέμε σκληρά έργα, δηλαδή έργα με μπετόν, με πέτρες. Αυτά τα έργα έχει αποδειχθεί ότι τις περισσότερες φορές αυξάνουν τη διάβρωση. Δεν την μειώνουν. Και αυτό λοιπόν το πράγμα μας πήρε πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα να αρχίσει να γίνεται κατανοητό» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Συνολάκης.
