Να ξαναβρεί την καθημερινότητά της προσπαθεί μετά από ένα σοβαρό χειρουργείο η 22χρονη Μυρσίνη Πρασσά, η οποία επέζησε του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, με τη μαρτυρία της να συγκλονίζει.

Η Μυρσίνη ταξίδευε στο τρίτο βαγόνι με μία φίλη της, την Ελπίδα Χούπα και άλλα δύο άτομα. Δυστυχώς οι φίλοι της «έφυγαν» από την ζωή, ωστόσο η Μυρσίνη επέζησε του δυστυχήματος. Η 22χρονη βρισκόταν 45 μέρες στην ΜΕΘ, ήταν βαριά τραυματισμένη και νοσηλευόταν με τον Γεράσιμο Γεωργιάδη, τον μοναδικό επιζώντα του πρώτου βαγονιού, στην Λάρισα.

Υπεβλήθη σε ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο στο κρανίο και δύο χρόνια ήταν σε κέντρο αποκατάστασης. Σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στην καθημερινότητά της και παρόλο που τα καταφέρνει, τίποτα δεν είναι ίδιο για εκείνη. Η Μυρσίνη δεν θυμάται τίποτα από το δυστύχημα και αυτό – όπως η ίδια πιστεύει – την προστατεύει από αυτή την φρίκη που έζησε. Για πρώτη φορά, η Μυρσίνη μίλησε στο MEGA για το δυστύχημα και όσα είπε, συγκλονίζουν.

«Επειδή εγώ χτύπησα το κρανίο μου, ο εγκέφαλος για να σε προστατεύσει διαγράφει τις αναμνήσεις. Οπότε εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε κάποια φάση κοιταζόμασταν χωρίς να πούμε τίποτα και ότι έχουμε κάνει πολλές φορές στάση. Εκείνη την στιγμή ήταν σαν να κουνηθήκαμε και κοιταζόμασταν λίγα λεπτά στα μάτια χωρίς να πούμε τίποτα. Νιώθαμε και οι δυο περίεργα χωρίς να το πούμε και μετά δεν θυμάμαι τίποτα», ανέφερε αρχικά.

«Νιώθω σαν να βλέπω ταινία. Ενώ το έχω ζήσει, δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό. Απλά είναι πολύ περίεργο, το ότι έχασα την Ελπίδα. Νιώθω περίεργα και άσχημα, αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό, γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. Σαν να είχαμε κανονίσει κάτι με την Ελπίδα και να έπαθε εκείνη κάτι και να μην ήμουν εγώ. Είχαμε κατέβει στην Αθήνα να χαιρετήσουμε έναν φίλο μας, που θα έμπαινε στον στρατό. Γενικά είχαμε πάντα πολλή χημεία και για μένα, επειδή θέλω πολύ χρόνο για να εμπιστευθώ κάποιον, σε ενάμιση χρόνο πρώτη φορά συνδέθηκε τόσο γρήγορα. Ήταν πολύ γρήγορα για μένα αυτό», συμπλήρωσε η Μυρσίνη.

«Πηγαίναμε Χορτιάτη με το αμάξι, οδηγούσαμε, συζητούσαμε, λέγαμε τι σκεφτόμασταν. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή. Δεν νιώθεις τίποτα στην αρχή. Μέχρι να συλλάβω μέσα μου, μου πήρε μία βδομάδα. Δεν είχα όρεξη ούτε να ξυπνήσω, με ηρεμούσε μόνο όταν κοιμόμουν, γιατί μόνο όταν κοιμάσαι, δεν σκέφτεσαι. Μου λείπει η επικοινωνία μας, οι συζητήσεις μας. Σκεφτόμουν να τελειώσω την Γεωπονία και να πάω στην Σχολή Μουσικών Σπουδών, αλλά καλύτερα να μαθαίνω μόνη μου μουσική στο Ωδείο, παρά να πάω στο πανεπιστήμιο», συνέχισε η 22χρονη.

Ερωτηθείσα τι θα είναι για την ίδια δικαίωση, απάντησε; «Δεν υπάρχει χειρότερο, είναι σαν να έχεις σκάλες και να ανεβαίνεις και ξαφνικά πάνε οι σκάλες. Δεν γίνεται να ξανααναπτυχθούν οι ίδιες σκάλες. Δεν υπάρχει χειρότερο, από το να χάσεις τους ανθρώπους σου. Δικαιοσύνη τώρα… εντός εισαγωγικών».