Για τα παιδικά της χρόνια στου Μακρυγιάννη, την αυστηρή μαθητεία στο μπαλέτο με τις μεγάλες στερήσεις και τον πόνο, αλλά και τη μετάβαση στην υποκριτική μίλησε, μεταξύ άλλων, η Μαρία Ναυπλιώτου στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον».

«Γεννήθηκα στου Μακρυγιάννη, έμενα μες στο κέντρο και οκτώ ετών πήγαμε στο Φάληρο γιατί η μαμά μου αγαπούσε τη θάλασσα. Όταν άνοιγε το Ηρώδειο, το Φεστιβάλ Αθηνών, ήμουνα από τους πρώτους. Έπαιρνα το λεωφορείο και πήγαινα στο Ηρώδειο για να δω παραστάσεις. Μορίς Μπεζάρ, Άλβιν Νικολάις, Μάρθα Γκράχαμ… Τι να σου πω; Τα Μπολσόι, τα Κίροφ, τα πάντα! Τα πάντα», είπε αρχικά η

Έπειτα, η γνωστή ηθοποιός θυμήθηκε τις δυσκολίες που γνώρισε ως χορεύτρια: «Στις εννιά το πρωί πιάναμε την μπάρα, ξεκινούσαμε με μπαλέτο, μετά σύγχρονο, μετά character. Αυτό κρατούσε όλη τη μέρα ώς το μεσημέρι κι έπειτα είχαμε θεωρητικά. Μετά πηγαίναμε για πρόβα στο Ελληνικό Χορόδραμα, για να ανέβουν οι παραστάσεις. Υπήρχε αυστηρή διατροφή, μας ζυγίζανε… ξεφεύγαμε, μας φωνάζανε. Δεν είναι εύκολο να είσαι χορευτής. Είναι ζωή με απόλυτη πειθαρχία, μαθαίνεις να πονάς και να παίζεις. Πάντα παλεύεις έναν πόνο, μια θλάση, μια τενοντίτιδα, ένα σπασμό. Τεράστιες στερήσεις. Τεράστιες στερήσεις που για κάποιους αποδείχθηκαν και επικίνδυνες.

Στο θέατρο είχα μάθει, και στο χορό, πως υπάρχει ένας ρόλος που σε προστατεύει. Μπαίνει μια ασπίδα, λες “δεν είμαι εγώ, είναι ο ρόλος”. Μπούρδες, πάντα εσύ είσαι, αλλά εν πάση περιπτώσει. Αυτό που θέλω είναι να είμαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου και κάθε φορά που ασχολούμαι με ένα έργο και έναν καινούργιο ρόλο να πηγαίνω όσο πιο σε βάθος μπορώ. Αν μπεις στη λογική “να κάνω μία σπουδαία ερμηνεία”, είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί ένας ηθοποιός. Δεν αφήνεσαι ποτέ σ’ αυτό που συμβαίνει στο παρόν, έχεις το νου σου στο να τα κάνεις όλα καλά και αυτό μπορεί να σε καταστρέψει.

Περισσότερο αυτό που με απασχολεί είναι σ’ αυτά τα αχαρτογράφητα νερά, σ’ αυτά που δεν ξέρεις… Κάθε φορά ανοίγεις μια πόρτα και είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο και δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις… Να μπορέσω με γενναιότητα να συναντήσω και να κατανοήσω και να νιώσω τις ψυχολογικές διαδρομές του ήρωα».