Θυμάσαι κάποια στιγμή στη ζωή σου που να ανησύχησες σοβαρά για την υγεία σου;

Σοβαρά;

Ναι. Τους λέω: «Πάτε καλά; Το πολύ να έχω δέκατα, δεν χρειάζεται να πάμε νοσοκομείο». Αλλά δεν το ρίσκαραν. Ήταν περίοδος που είχε μόλις ξεσπάσει η ιστορία με τον κορονοϊό στην Κίνα, τέλη του 2019. Με πήγαν στο νοσοκομείο, μου έκαναν εξετάσεις, μου έβαλαν ορό και όπως ήμουν ξαπλωμένος, ανοίγω το κινητό και βλέπω πως με έχουν ακολουθήσει 2.000 άτομα στο Instagram μέσα σε δύο ώρες. Κι όλοι είχαν usernames που τελείωναν σε «ιτς», δηλαδή ήταν από Σερβία, Βοσνία, τέτοια.

Τι είχε συμβεί;

Ανακαλύπτω ότι εκείνη την ώρα, όσο εγώ ήμουν στο νοσοκομείο του Ιράν, η μεγαλύτερη σερβική εφημερίδα, η Telegraf, είχε κάνει αφιέρωμα σε μένα. Είχαν πάρει μια παλιότερη ελληνική συνέντευξή μου, την είχαν μεταφράσει και την είχαν αναδημοσιεύσει αυτούσια. Μιλούσα για τη ζωή μου, για ένα σίριαλ που είχα κάνει στο Μεξικό και στο τέλος έλεγα πως αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο είναι τα ταξίδια, όχι οι περιπέτειες. Και άρχισα να λαμβάνω μηνύματα από γυναίκες από Σερβία, Βοσνία, Αλβανία, Σκόπια… από όλη την περιοχή. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν σοκ και χαρά μαζί. Είμαι στο Ιράν, είμαι Έλληνας και με διαβάζουν σε όλα τα Βαλκάνια.