«Θεωρώ ότι οποιοσδήποτε μπορεί να πει για κάποιον άλλον πως «δεν ταιριάζω καλλιτεχνικά με αυτόν» ή «δεν θέλω να ξαναδουλέψω του χρόνου με αυτόν». Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει το ενδεχόμενο να πεις, εντάξει, «αφού δεν θέλω να είμαι με αυτούς, αποχωρώ από την παράσταση». Οι άνθρωποι δεν ταιριάζουμε με όλους τους ανθρώπους, δεν χρειάζεται να γίνουμε και φίλοι. Να κάνουμε τη δουλειά μας ήρεμα και ωραία και να χαρούμε και την επιτυχία που έχουμε»

Το μαθαίνω Σάββατο μεσημέρι και Σάββατο βράδυ έχω διπλή παράσταση. Ήμουν σε σοκ, δεν το είχα μετρήσει σωστά. Τότε περνούσα και το στάδιο αυτό με τον αδελφό μου, ήταν πολύ κοντά. Οπότε δεν ήμουν καθαρός, δεν το είχα πιάσει όλο αυτό, δεν είχα καταλάβει τι γίνεται. Ήμουν χαμένος και η προσοχή μου ήταν αλλού. Δεν ήταν δηλαδή σε αυτό το γεγονός, ήταν αλλού. Το άκουσα αυτό, προσπάθησα να το φιλτράρω, μου φάνηκε τελείως ανοησία και δεν μπόρεσα να το φιλτράρω. Εκεί νιώθεις μια πικρία και λες ότι είναι άδικο. Ήμουν ευάλωτος στη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Αν το είχα πιάσει αυτό εξ αρχής το ύπουλο φαινόμενο, θα το είχα κόψει.

Δεν σεβάστηκαν αυτό που περνούσα. Έχασα τον αδελφό μου, δεν έχασα το χρυσόψαρο. Δηλαδή ήταν κάτι πολύ βαρύ, οπότε δεν μπορεί σε αυτή τη στιγμή να έρθει ένας συνάδελφος και να πει πως «δεν ταιριάζουμε καλλιτεχνικά». Δεν γίνεται να κάνεις αυτή την κουβέντα σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο. Οι αποφάσεις αυτές μου φέρνουν στο μυαλό μου έπαρση και αλαζονεία».