«Όλα μου τα έργα τα ξεκινούσε με κάποιο τρόπο η ίδια και τα τελείωνε. Πριν φύγει από τη ζωή, λίγες μέρες πριν, πήρε το σενάριο του Καποδίστρια στην τελευταία του μορφή, κρατούσε ένα μικρό μολυβάκι και έκανε τις τελευταίες διορθώσεις. Το έκλεισε, μού είπε “αυτή, Γιάννη, θα είναι η καλύτερη μας ταινία” και “έφυγε”…

Όταν “έφυγε”, έπεσα στα πατώματα. Έξι μήνες κοίταζα το ταβάνι. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα, δεν σήκωνα τηλέφωνα. Έγερνα το κεφάλι μου το βράδυ, έλειπε και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Όταν συνήλθα, κατάλαβα στην πορεία ότι είμαι εδώ για να ολοκληρώσω και να υλοποιήσω την τελευταία της επιθυμία, που ήταν να γίνει αυτή η ταινία».