«Ήταν δύσκολο από την πρώτη στιγμή γιατί, όταν πήραμε τη διάγνωση, ο Γιώργος ήταν έξι μηνών και θήλαζε ακόμα. Οπότε μπήκα στα δύσκολα. Κατάλαβα ότι πλέον το δυνατό μέλος της οικογένειας γίνομαι εγώ και όλοι θα χρειάζονται εμένα, οπότε έμαθα να στέκομαι όρθια από την αρχή και από το πως ξεκίνησε η ασθένεια.

Όταν μετά τα πράγματα δεν κύλησαν όπως θέλαμε και μείναμε οι τρεις μας, πήρα μια απόφαση που ήταν πάρα πολύ γρήγορη και στιγμιαία από τις πρώτες μέρες κιόλας. Ότι δηλαδή το σπίτι μας είχε αρκετή δυστυχία τα τελευταία δυο χρόνια, για την οποία όμως δεν έφταιγε κανείς και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. «Τώρα όμως είναι στα χέρια μας μου να δώσω ευτυχία σε αυτά τα παιδιά, πραγματική και όχι να υποκρίνομαι». Για να δώσω λοιπόν πραγματική ηρεμία, γαλήνη και ευτυχία στα παιδιά έπρεπε πρώτα να δουλέψω με τον εαυτό μου και να γίνω εγώ όσο μπορώ χαρούμενη και ευτυχισμένη.

Δεν μπορούμε να είμαστε καλά για τα παιδιά, να τα έχουμε καλά και ευτυχισμένα, αν εμείς δεν είμαστε καλά. Έρχεται κάποιες φορές συγκίνηση, μπορεί να είναι μπροστά και τα παιδιά και αν σε ρωτήσουν “μαμά τι συνέβη;”, απαντάς πως “άκουσα αυτό το τραγούδι και μου θύμισε τον μπαμπά”. Μιλάμε την αλήθεια».