«Ακούω το κουδούνι, είμαι γυμνός και φοράω μια ρόμπα. Ξυπόλητος, γυμνός, τίποτα. Κατεβαίνω μια πολύ στενή σκαλίτσα που έχει μια βάση 1×1, κοιτάζω από τα μικρά παραθυράκια και είναι ένας τύπος ψηλός με δερμάτινο μπουφάν. λίγο μελαχρινός, στο ύψος μου. «Ποιος είναι;» λέω και μου απαντάει «ταχυδρομείο». Ανοίγω την πόρτα, κοιτάζει πολύ γρήγορα αυτός δεξιά και αριστερά, βγάζει ένα πιστόλι και μου το κολλάει στο κεφάλι. Εδώ ακριβώς! Το πρωινό μου ήταν αυτό! Το πρωινό ξύπνημα αυτό», είπε αρχικά ο Ανδρέας Μανωλικάκης και συνέχισε ως εξής:

Το όπλο, εντάξει, μου φάνηκε φυσιολογικό και επίσης επάνω ήταν μια γυναίκα στο κρεβάτι και δεν ήξερα τι είχε στο νου του αυτός. «Αν φτάσουμε εκεί πάνω, ποιος ξέρει τι θα γίνει» σκεφτόμουν. Επειδή έπαιζα λοιπόν μπάλα μικρός, κάνω ότι ανεβάζω το δεξί μου πόδι, ανεβαίνει αυτός, τραβάω το κορμί μου, μένει το πιστόλι στον αέρα και πιάνω χέρι και πιστόλι μαζί! Αυτός βέβαια είχε ένα χέρι ελεύθερο αλλά φρίκαρε, κατρακυλήσαμε κάτω και με βάραγε με το ελεύθερο του χέρι».

Και καταλήγοντας, τόνισε: «Κάποια στιγμή ελευθερώνεται το πιστόλι του, πυροβολεί, ανοίγει την πόρτα και εξαφανίζεται! Εγώ εκείνη την ώρα ήμουν τόσο πολύ εκτός ανάσας και δεν ήξερα αν είχα φάει την σφαίρα και που. Ανέβηκα επάνω, λιώμα και η κοπέλα δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει».