«Δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να φταίω εγώ, δεν είναι αυτό. Απλά σκέφτεσαι ότι δεν έχει νόημα η ζωή. Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι δεν αξίζει να ζεις. Μιλάμε για ένα παιδί ηλικίας 12 ή 15 ετών, οπότε είναι δύσκολες οι καταστάσεις να διαχειριστεί ένα παιδί την ύπαρξη του και να υπάρχει και μέσα στο σπίτι. Οπότε για αυτό τα μάζεψα και έφυγα από το σπίτι».

Ωστόσο, δεν κατάφερε να χαλάσει τα όνειρα, όπως εξομολογείται: «Τα όνειρα μου ήταν απίστευτα. Μπορεί να μου διέλυε το σώμα αλλά νομίζω ότι τα όνειρα και το μυαλό μου δεν τα πείραξε ποτέ κανένας. Είνα όνειρο να φτάσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να φτάσω στα δικά μου μετάλλια και στις δικές μου κορυφές. Ήθελα να ξεφύγω, να σπουδάσω γιατί τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο στην Πάτρα να πεις ότι θα πας στο Πανεπιστήμιο όταν δεν τελείωναν ούτε το δημοτικό. Οπότε με φάρο τα όνειρα μου προχωρούσα στη ζωή».